Marcella Moves dansdocent Nijmegen

Wie is Marcella?

Wie is Marcella

Nu ik jullie zo welkom heb geheten op mijn website, is het wel zo netjes om mezelf ook even voor te stellen.

Marcella Conceicao Lima, aangenaam.

Ik was bijna vier toen mijn moeder besloot dat ik op dansles ging. Hoewel, eigenlijk had ik dat zelf al ver daarvoor besloten met oneindig durende optredens op een badlaken in de woonkamer. Zingend in de knop van de eetkamerstoel, moest mijn publiek, dat gerust ook denkbeeldig kon zijn, met volle aandacht naar mij kijken. En klappen graag aan het eind.

Na mijn eerste les klassiek ballet was ik verkocht en huppelde ik gedurende negen jaar iedere maandag naar ballet. Ik keek vol bewondering naar de juf en zoog alle informatie op die ik kon.

Je bewegingen afmaken, luisteren naar de muziek, hoe hoorde je je te gedragen in een theater waar je te gast was?

Ik luisterde naar bandjes van André Rieu en bedacht er complete balletstukken op. Dat vond ik altijd al te gek, om zelf ‘dansjes’ te bedenken. Naast klassiek ballet kwam er op latere leeftijd tapdance bij. Een droom die uitkwam. En een badkamervloer die sneuvelde onder mijn oefenende voetjes.

Ik ging op breakdance, musical, modern, hiphop, dansexpressie, afro….als ik maar kon bewegen.
En waar ik als klein meisje riep dat ik ballerina wilde worden in een roze tutu op spitzen, werd dat later musicalster. Dat idee kreeg ik vooral toen ik op de middelbare school ook toneel kreeg. Alleen dat zingen… Dat was niet helemaal aan mij besteed vond ik zelf.

Op de middelbare school volgde ik extra lessen in Arnhem en Tilburg. Waarna ik naar keihard werken (lees zangles), aangenomen werd op de afdeling Musicaltheater. Ik vond het aan de ene kant fantastisch: de hele dag op slofjes en dansoutfit door de school heen en dansen, dansen, dansen. Aan de andere kant kan ik me geen tijd herinneren waarin ik zó onzeker ben geweest. Ik sloeg compleet dicht. En na een jaar mocht ik vertrekken.

In mijn zoektocht naar een andere studie betrapte ik mezelf dat ik steeds keek of er open avonden waren op de opleiding. Waar je dan leuk kon optreden. Die vond ik niet. Wel vond ik de opleiding Culturele Maatschappelijke Vorming, waar je les kreeg in vele verschillende creatieve vakken. Uiteindelijk ben ik afgestudeerd met de hoofdvakken Dans en Drama.

Rolde ik in een project waar ik dansles mocht geven, waar men vertrouwen had ik mij en mijn creativiteit. Ik zag vaak mensen die het lastig vonden om te dansen. Te spannend, te kwetsbaar. Een herkenbaar beeld als ik een verstard gezicht zag, dat niet meer in contact stond met het lichaam.

En daar ligt direct een belangrijk punt dat ik iedereen die bij mij een les of workshop volgt wil meegeven. Bewegen kan iedereen. Op zijn of haar manier. Vanuit je hart.

Zodra ik een workshop geef aan een onbekende groep zeg ik ook altijd “Vandaag ga ik met jullie bewegen.” Omdat ik heb gemerkt dat “dansen” bij sommige mensen direct stress oproept. Want tenslotte ben je niet ritmisch, je hebt last van je enkel, geen drank op, je bent een stijve hark, het is niks voor jou en het ziet er ook nog eens niet uit. Of natuurlijk een andere hele goede reden die je jezelf (uit zelfbescherming wellicht) hebt wijsgemaakt.

Je hoofd gaat aan en daarmee de rest van je lichaam op slot. Ik herken dat. Met audities stond ik soms als een kleerhanger te bewegen. Stijf van de stress, alleen maar in mijn hoofd. En hoewel je mij niet hoort beweren dat ik de meest geweldige danser ben, weet ik dat ik wel ritme heb. Vooral…. Als ik nergens over na hoef te denken, kan genieten, los ga en het me allemaal geen reet kan schelen wat een ander van mij vindt. Lukt dat áltijd allemaal? Nee gerust niet. Ik zeg maar zo practise what you preach. Ik probeer mezelf er bewust van te maken dat ik dans, omdat ík daar gelukkig van word. En als ik een workshop meedoe in een stijl die onbekend is of met jonge dansers die het snel oppikken en opoe komt niet mee. Dan herinner ik mezelf eraan waar ik het voor doe. En als het dan lukt, om alles los te laten, dan geniet ik er optimaal van, voel ik me vol energie en heb ik plezier in wat ik doe.

Dát is precies het gevoel dat ik mensen wil meegegeven. Daarom geef ik les. Op mijn manier. Met oog voor het individu, met humor, met compassie en stimuleer ik jong en oud te genieten van het bewegen op muziek. Zonder daar direct iets van te vinden over jezelf. Of een ander.

Samen dansen met respect naar elkaar én jezelf. Omdat je dan het meest plezier eraan beleeft. En zeg nou zelf… dat wilt toch iedereen? ?

3 Reactie's
  • Susan
    Geplaatst op 09:59h, 29 juli Beantwoorden

    Ik kan alleen maar beamen dat je ieder kind in zijn of haar waarde laat en plezier voorop staat. Dit heb ik bij andere dansscholen zeker anders gezien waar de prestatie richting de voorstelling belangrijk was en de beste dansers vooraan stonden. Bij jou staat iedereen vooraan 🙂

    • MarcellaMoves
      Geplaatst op 17:09h, 09 augustus Beantwoorden

      Dank je wel Susan en inderdaad; iedereen mag de kans krijgen om lekker te shinen!

  • Susan
    Geplaatst op 10:02h, 29 juli Beantwoorden

    Ik kan alleen maar beamen dat jij ieder kind in zijn of haar waarde laat, Dat heb ik bij andere dansscholen anders gezien waar de beste dansers vooraan stonden en de prestatie richting voorstelling belangrijk was. Bij jou staat iedereen een keer vooraan 🙂

Geef een reactie